محفل عاشقان

متوسل شدن به حضرت زهرا (س) در عمليات شناسايي نويد شاهد:

چند شب پيش از عمليات، شهيد احمد جولاييان همراه با يكي از دوستانش براي انجام آخرين شناسايي به محور دشمن رفته بود. درست در همان محوري كه قرار بود امشب در آن عمليات اجرا شود، در حالي كه نهر ابوعقاب پر از موانع بود، احمد و دوستانش خيلي آرام و با احتياط وارد نهر شدند… نويد شاهد: چند شب پيش از عمليات، شهيد احمد جولاييان همراه با يكي از دوستانش براي انجام آخرين شناسايي به محور دشمن رفته بود. درست در همان محوري كه قرار بود امشب در آن عمليات اجرا شود، در حالي كه نهر ابوعقاب پر از موانع بود، احمد و دوستانش خيلي آرام و با احتياط وارد نهر شدند و به هر زحمتي كه بود از موانع گذر كردند و خود را به عمق دشمن رساندند. سنگرهاي كمين عراقي ها را شناسايي كردند و پس از شناسايي كامل در حال برگشت، هر دو در سيم هاي خاردار و لابه لاي موانع گير كردند. اسلحه كلاشي كه پشت سرشان بود و براي احتياط برده بودند، طوري در سيم هاي خاردار گير كرده بود كه حتي نمي توانستند تكان بخورند. در آن ساعت، آب جزر شده بود، با دشمن نيز بيش از چند متر فاصله نداشتند. هر قدر تلاش كردند كه خود را رها كنند، نتوانستند. دريافتند كه لحظه موعود فرا رسيد، راه بازگشتي نيست. در حالي كه اشك در چشمانشان حلقه زده بود، يكديگر را در آغوش گرفتند و حلاليت طلبيدند. آن روزها ايام فاطميه بود، به حضرت زهرا(س) متوسل شدند. دوست احمد به هر زحمتي از شر سيم هاي خاردار نجات پيدا كرد اما وضعيت احمد، بسيار دشوارتر بود و امكان رهايي او وجود نداشت. از احمد خداحافظي كرد و به سوي نيروهاي خودي برگشت. احمد تصميم گرفت هر طور شده از اين گرفتاري نجات پيدا كند، چون اگر اسير مي شد، ممكن بود زير شكنجه و شلاق، حرف بزند و عمليات لو برود. دوست احمد در حالي كه به عقب برمي گشت، احساس كرد چيزي به سرعت به طرفش مي آيد. با خود گفت: «بدبخت شدم! عراقي ها هستند! حتما احمد را گرفته اند و حالا به طرف من مي آيند». به زير آب رفت، تا او را نبينند. وقتي آهسته از زير آب بيرون آمد، كسي به طرف او مي آمد .خطاب به او فرياد مي زند: «قف! لاتحركوا! (ايست! بي حركت!)» احمد خود را در آغوش او انداخت و هر دو چند دقيقه با صداي بلند گريستند. پرسيد: «احمد! چطوري نجات پيدا كردي؟» ـ «نمي دانم چه شد! هر قدر تلاش كردم كه خودم را از شر سيم هاي خاردار خلاص كنم، نتوانستم. وضعيتم لحظه به لحظه بدتر مي شد. نمي دانستم چه بكنم. موانع در حال تكان خوردن و بسيار خطرناك بود، چون توجه دشمن را به سمت من جلب مي كرد. از همه كس و همه جا نااميد، به ائمه ـ عليهم السلام ـ متوسل شدم. يكي يكي سراغ آنها رفتم. يك لحظه يادم آمد كه ايام فاطميه است. دست دعا و نيازم را به طرف حضرت فاطمه(س) دراز كردم و با تمام وجودم از ايشان خواستم كه نجاتم بدهند. گريه كردم. دعا كردم. در همين حال احساس كردم يكي پشت لباسم را گرفت، مرا بلند كرد و در آب اروند پرتم كرد. آن حالت را در هشياري كامل احساس كردم». احمد اين ماجرا را براي دوستش تعريف كرد، او را قسم داده بود كه تا زنده است، آن را براي كسي بازگو نكند. منبع: عصر انتظار