محفل عاشقان

زیارت شما قلبی باشد. در موقع ورود اذن دخول بخواهید، اگر حال داشتید به حرم بروید. هنگامی که از حضرت رضا علیه السلام اذن دخول می‌طلبید و می‌گویید:
زیارت امام رضا علیه السلام از زیارت امام حسین علیه السلام بالاتر است، چرا که بسیاری از مسلمانان به زیارت امام حسین علیه السلام می‌روند. ولی فقط شیعیان اثنی عشری به زیارت حضرت امام رضا علیه‌السلام می‌آیند.
“أأدخل یا حجة الله: ای حجت خدا، آیا وارد شوم؟”
به قلبتان مراجعه کنید و ببینید آیا تحولی در آن به وجود آمده و تغییر یافته است یا نه؟ اگر تغییر حال در شما بود، حضرت علیه السلام به شما اجازه داده است. اذن دخول حضرت سیدالشهداء علیه السلام گریه است، اگر اشک آمد امام حسین علیه السلام اذن دخول داده‌اند و وارد شوید.
اگر حال داشتید به حرم وارد شوید. اگر هیچ تغییری در دل شما به وجود نیامد و دیدید حالتان مساعد نیست، بهتر است به کار مستحبی دیگری بپردازید. سه روز روزه بگیرید و غسل کنید و بعد به حرم بروید و دوباره از حضرت اجازه ورود بخواهید.
بسیاری از حضرت رضا علیه السلام سؤال کردند و خواستند و جواب شنیدند، در نجف، در کربلا، در مشهد مقدس،- هم همین طور - کسی مادرش را به کول می‌گرفت و به حرم می‌برد. چیزهای عجیبی را می‌دید.
ملتفت باشید! معتقد باشید! شفا دادن الی ماشاءالله! به تحقق پیوسته. یکی از معاودین عراقی غده‌ای داشت و می‌بایستی مورد عمل جراحی قرار می‌گرفت. خطرناک بود، از آقا امام رضا خواست او را شفا بدهد، شبT حضرت معصومه علیهاالسلام را در خواب دید که به وی فرمود:
“غده خوب می‌شود. احتیاج به عمل ندارد!” ارتباط خواهر و برادر را ببینید که از برادر خواسته خواهر جوابش را داده است.

همه زیارتنامه‌ها مورد تأیید هستند. زیارت جامعه کبیره را بخوانید. زیارت امین الله مهم است. قلب شما- این زیارات را بخواند. با زبان قلب خود بخوانید. لازم نیست حوائج خود را در محضر امام علیه السلام بشمرید. حضرت علیه السلام می‌دانند! مبالغه در دعاها نکنید! زیارت قلبی باشد. امام رضا علیه السلام به کسی فرمودند:
“از بعضی گریه‌ها ناراحت هستم!”
یکی از بزرگان می‌گوید، من به دو چیز امیدوارم اولاً قرآن را با کسالت نخوانده‌ام. بر خلاف بعضی که قرآن را آنچنان می‌خوانند که گویی شاهنامه می‌خوانند. قرآن کریم موجودی است شبیه عترت.
ثانیاً در مجلس عزاداری حضرت سیدالشهداء گریه کرده‌ام.
حضرت آیت الله العظمی بروجردی رحمة الله مبتلا به درد چشم شدند، فرمودند:
“در روز عاشورا مقداری از گِلِ پیشانی عزاداری امام حسین علیه السلام را بر چشمان خود مالیدم، دیگر در عمرم مبتلا به درد چشم نشدم و از عینک هم استفاده نکردم!
پس از حادثه d بمب گذاری در حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام حضرت به خواب کسی آمدند، سؤال شد.
“در آن زمان شما کجا بودید؟ فرمودند: کربلا بودم.”

این جمله دو معنی دارد:
معنی اول این که حضرت رضا علیه السلام آن روز به کربلا رفته بودند.
معنی دوم یعنی این حادثه در کربلا هم تکرار شده است. دشمنان به صحن امام حسین علیه السلام ریختند و ضریح را خراب کردند و در آن جا آتش روشن کردند!
کسی وارد حرم حضرت رضا علیه السلام شد، متوجه شد سیدی نورانی در جلوی او مشغول خواندن زیارتنامه می‌باشد، نزدیک او شد و متوجه شد که ایشان اسامی معصومین - سلام الله علیهم - را یک یک با سلام ذکر می‌فرمایند. هنگامی که به نام مبارک امام زمان ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ رسیدند سکوت کردند! آن کس متوجه شد که آن سید بزرگوار خود مولایمان امام زمان- سلام الله علیه و ارواحنا له الفداء- می‌باشد.
در همین حرم حضرت رضا علیه السلام چه کراماتی مشاهده شده است. کسی در رؤیا دید که به حرم حضرت رضا علیه السلام مشرف شده و متوجه شد که گنبد حرم شکافته شد و حضرت عیسی و حضرت مریم علیهماالسلام از آنجا وارد حرم شدند. تختی گذاشتند و آن دو بر آن نشستند و حضرت رضا علیه‌السلام را زیارت کردند.
روز بعد آن کس در بیداری به حرم مشرف گردید. ناگهان متوجه شد حرم کاملاً خلوت می‌باشد! حضرت عیسی و حضرت مریم علیهماالسلام از گنبد وارد حرم شدند و بر تختی نشستند و حضرت رضا علیه‌السلام را زیارت کردند. زیارت نامه می‌خواندند. همین زیارت نامه معمولی را می‌خواندند! پس از خواندن زیارتنامه از همان بالای گنبد برگشتند. دوباره وضع عادی شد و قیل و قال شروع گردید حال آیا حضرت رضا علیه السلام وفات کرده است؟
حرف آخر این که: عمل کنیم به هر چه می‌دانیم. احتیاط کنیم در آنچه خوب نمی‌دانیم. با عصای احتیاط حرکت کنیم.
منبع:
کتاب به سوی محبوب، و کتاب برگی از دفتر آفتاب. آیة الله بهجت

امشب شب یلداست، شبی که ریشه در فرهنگ کهن ایرانی دارد، یلدایتـان مبارک….

دیر زمانی است که مردمان ایرانی و بسیاری از جوامع دیگر، در آغاز فصل زمستان مراسمی‌ را جشن می گیرند که در میان اقوام گوناگون، نام‌ها و انگیزه‌های متفاوتی دارد. در ایران و سرزمین‌های هم‌فرهنگ مجاور، از شب آغاز زمستان با نام «شب چله» یا «شب یلدا» نام می‌برند که همزمان با شب انقلاب زمستانی است. به علت دقت گاه شماری ایرانی و انطباق کامل آن با تقویم طبیعی، همواره و در همه سال‌ها، انقلاب زمستانی برابر با شامگاه سی‌ام آذر و بامداد یکم دی‌ است.هر چند امروزه برخی به اشتباه بر این گمانند که مراسم شب چله برای رفع نحوست بلندترین شب سال برگزار می‌شود؛ اما می‌دانیم که در باورهای کهن ایرانی هیچ روز و شبی، نحس و بد یوم شناخته نمی‌شده است. جشن شب چله، همچون بسیاری از آیین‌های ایرانی، ریشه در رویدادی کیهانی دارد.

خورشید در حرکت سالانه خود، در آخر پاییز به پایین‌ترین نقطه افق جنوب شرقی می‌رسد که موجب کوتاه شدن طول روز و افزایش زمان تاریکی شب می‌شود. اما از آغاز زمستان یا انقلاب زمستانی، خورشید دگربار بسوی شمال شرقی باز می‌گردد که نتیجه آن افزایش روشنایی روز و کاهش شب است. به عبارت دیگر، در شش‌ماهه آغاز تابستان تا آغاز زمستان، در هر شبانه‌روز خورشید اندکی پایین‌تر از محل پیشین خود در افق طلوع می‌کند تا در نهایت در آغاز زمستان به پایین‌ترین حد جنوبی خود با فاصله 5/23 درجه از شرق یا نقطه اعتدالین برسد.

از این روز به بعد، مسیر جابجایی‌های طلوع خورشید معکوس شده و دوباره بسوی بالا و نقطه انقلاب تابستانی باز می‌‌گردد. آغاز بازگشتن خورشید بسوی شمال‌شرقی و افزایش طول روز، در اندیشه و باورهای مردم باستان به عنوان زمان زایش یا تولد دیگرباره خورشید دانسته می‌شد به طوری که آن را گرامی ‌و فرخنده می‌داشتند.

در گذشته، آیین‌هایی در این هنگام برگزار می‌شده است که یکی از آنها جشنی شبانه و بیداری تا بامداد و تماشای طلوع خورشید تازه متولد شده، بوده است. جشنی که از لازمه‌های آن، حضور کهنسالان و بزرگان خانواده، به نماد کهنسالی خورشید در پایان پاییز بوده است، و همچنین خوراکی‌های فراوان برای بیداری درازمدت که همچون انار و هندوانه و سنجد، به رنگ سرخ خورشید باشند.

بسیاری از ادیان نیز به شب چله مفهومی ‌دینی دادند. در آیین میتـرا (و بعدها با نام کیش مهر)، نخستین روز زمستان به نام «خوره روز» (خورشید روز)، روز تولد مهر و نخستین روز سال نو بشمار می‌آمده است و امروزه کارکرد خود را در تقویم میلادی که ادامه گاهشماری میترایی است و حدود چهارصد سال پس از مبدأ میلادی به وجود آمده؛ ادامه می‌دهد. فرقه‌های گوناگون عیسوی، با تفاوت‌هایی، زادروز مسیح را در یکی از روزهای نزدیک به انقلاب زمستانی می‌دانند و همچنین جشن سال نو و کریسمس را همچون تقویم کهن سیستانی در همین هنگام برگزار می‌کنند.

حافظ در شب یلدا

معمولاً در شب یلدا رسم بر این است که صاحب‌خانه، دیوان حافظ را به بزرگتر فامیل می‌دهد. سپس هر یک از میهمانان نیت کرده و بزرگِ مجلس، این جمله را می‌گوید و تفعلی به گنجینه حافظ می‌زند: «ای حافظِ شیرازی/ تو محرم هر رازی/ بر ما نظر اندازی/ قسم به قرآن مجیدی که در سینه داری…» یا هر چیزی شبیه به این. این رسم یکی از رسوم پرطرفدار شب یلداست که امروزه با فن‌آوری روز نیز به‌روز شده. به طوری که در بعضی خانواده‌ها به جای کتاب حافظ، از فال‌نامه، نرم‌افزار تفعل مجازی در رایانه، پایگاه‌های اینترنتی ویژه فال، نرم‌افزارهای ویژه تلفن همراه، سامانه پیام کوتاه یا پیامک و… برای انجام این رسم استفاده می‌کنند که سرگرمی ‌خوبی برای خانواده‌ها در این شب بلند سال است.

با هم گوشه ای از زیارت ناحیه مقدسه را با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) که صاحب مصیبت بزرگ عاشوراست،
زمزمه می کنیم باشد که او ما را در غم این مصیبت شریک بداند،
و اشک های ما مرهمی بر دردهای بیکرانش شود:
سلام به غریب غریبان!
سلام بر شهید شهیدان!
سلام بر شیرخواره کوچک!
سلام بر بدن به غارت رفته!
سلام بر جان ‏هاى بلا دیده!
سلام بر لب ‏هاى خشکیده!
سلام بر گونه به خاک آلوده!
سلام بر آن ستمدیده بى یاور!
سلام بر دفن شدگان بی کفن!
سلام بر خون‏ هاى جارى‏شده!
سلام بر دور افتادگان از وطن‏ ها!
سلام بر اعضاى قطعه‏ قطعه‏ شده!
سلام بر سرهاى جدا افتاده از بدن!
سلام بر کسى که خونش مباح شد!
سلام بر به خاک افتادگان در بیابان‏ها!
سلام بر گریبان‏ هاى چاک چاک شده!
سلام بر سرهاى به نیزه بالا رفته ‏شده!
سلام بر کسى که شاهرگش بریده شد!
سلام بر کسى که پیمانش شکسته شد!
سلام بر کسى که سرش از قفا بریده شد!
سلام بر کسى که خونش به ستم ریخته شد!
سلام بر کسى که جبرئیل به او افتخار می کرد!
سلام بر کسى که در حمایت از دین بى یاور ماند!
سلام بر کسى که محاسنش به خون خضاب شد!
سلام بر کسى که فرشتگان آسمان بر او گریستند!
سلام بر آن کسى که حرمت خیمه‏ گاهش شکسته شد!
سلام بر کسى که میکائیل با او در گهواره سخن می گفت!
سلام کسى که قلبش از مصیبت تو جریحه ‏دار است و موقع یاد کردن تو، اشکش جارى است و خون میگرید!

اوج مهر خدا به بندگان
در يكى از جنگها كه رسول خدا صلى الله عليه و آله نيز در آن شركت داشت ، تابستان بود و هوا بسيار گرم ، كودكى از خانه بيرون آمده بود و در بيابان در برابر تابش شديد آفتاب ، بر اثر گرماى بسيار، سخت مى گريست ، مادرش (كه گويا براى كمك به رزمندگان آمده بود) در ميان آنها بود، ناگهان به ياد بچه اش افتاد و به اطراف نگاه كرد و او را ديد، با شتاب به سوى او رفت ، او را در آغوش ‍ گرفت ، و بعد روى ريگهاى سوزان جزيرة العرب خوابيد و بچه اش را روى سينه اش گرفت ، تا از رسيدن شدّت گرما به فرزندش بكاهد، و مادر در اين حال گريه مى كرد و مى گفت : (آخ كودكم ، آخ كودكم ).
منظره بقدرى جانسوز بود كه همه حاضران ، بى اختيار گريستند، رسول خدا صلى الله عليه و آله به سوى آنها آمد، آنها جريان را به آن حضرت ، عرض كردند.
پيامبر صلى الله عليه و آله مهر و دلسوزى آنها را ستود، و از اينكه اظهار دلسوزى كردند، خوشحال شد، سپس به آنها فرمود: (آيا شما از محبّت و مهر شديد اين مادر نسبت به فرزندش ، تعجب مى كنيد؟
عرض كردند: آرى .
فرمود: (حتما بدانيد خداوند متعال به همه شما مهربانتر است از اين زن ، نسبت به فرزندش ).
مسلمانان از اين بشارت ، بسيار شاد شدند و سپس دنبال كار خود رفتند

صداى تو بر من مخفى نيست
آنگاه كه حضرت داود عليه السلام به حج آمد چون به عرفات حاضر شد و كثرت مردم را در عرفات مشاهده كرد، بالاى كوه رفت و تنها مشغول دعا و راز و نياز شد.
چون از مناسك حج فارغ شد، جبرئيل به نزد او آمد و گفت :
اى داود! پروردگارت مى فرمايد: چرا بالاى كوه رفتى ؟ آيا گمان كردى كه صدائى به سبب صداى ديگر بر من مخفى مى گردد؟
سپس جبرئيل داود را به سوى (جدّه ) و از آنجا او را به دريا بُرد تا رسيد به سنگى و آن را شكافت ، ناگاه در آن سنگ كرمى ظاهر شد، آنگاه جبرئيل گفت : اى داود! پروردگارت مى فرمايد كه :
صداى اين كرم را در ميان اين سنگ در قعر اين دريا مى شنوم و غافل نيستم ، تو گمان كردى كه صداهاى بسيار، مانع شنيدن صداى تو مى شود؟⁽²¹⁾

نزدیک ترین حالت انسان به کفر

آن قدر غرق زندگی شده ایم که  هم زندگی را از  یاد برده ایم و هم مرگ را،
یادمان رفته است برای چه زنده ایم؛ به کجا می خواهیم برویم؟ خیلی چیزها یادمان رفته است، حتی یادمان رفته است که چه چیزهایی یادمان رفته است!
حنای حیا دیگر رنگی ندارد و برای احیای آن نیز کاری نمی کنیم،
دروغ و غیبت رواج یافته و طعم تلخ غیبت و تهمت، بدل به شیرینی شده است، ذائقه هایمان نیز تغییر کرده اند،
نه دوستی هایمان عمق دارد و نه دشمنی هامان،
در دوستی هایمان افراط می ورزیم و تعصب، در دشمنی هایمان نیز؛
گاهی در وصف شخصی فریاد برمی آوریم و گاهی سلامش را هم لایق پاسخ نمی دانیم،
گاهی دلتنگ می شویم و گاهی دلسنگ؛
وقتی احساسات و تعلقات ما را به هیجان  می کشاند عقل را تعطیل می کنیم،
پای عدالت محکم ایستاده ایم، البته تا جایی که با منافعمان سازگار باشد،
عدالت را دوست داریم، اما اگر به دست و پایمان بپیچد ولو از ناحیه نزدیک ترین دوستانمان که باشد، آن را به شدیدترین وجه منکوب می کنیم،
سوزن سوءظن را به دست گرفته و بر صورت هرکه تشخیص دهیم نقشی به یادگار می گذاریم،
عیوب دیگران آنقدر چشمان مان را پر کرده است که از عیوب آشکار خودمان غافل شده ایم،
بر گذشته ها افسوس می خوریم؛ حال آنکه امروزمان بیش از گذشته مستحق افسوس است،
اخلاق را درشت می نویسیم و درست عمل نمی کنیم، 
عیوب دانسته خود را توجیه می کنیم و عیوب نادانسته دیگران را تقبیح!
به زندگی خصوصی دیگران سرک می کشیم و حق ورود به حریم شخصی آنها را برای خود محفوظ می داریم،
نمی دانم مرگ را و سکرات را و قیامت را قبول داریم یانه؟ که اگر احتمال حساب و کتاب را هم می دادیم اینگونه بی محابا در جاده یک طرفه قضاوت و محکومیت نمی تاختیم و بر سیرت دیگران چنگ نمی زدیم.
حتی اگر آخرت را هم بیخیال شده باشیم برای آرامش و راحتی زندگی دنیوی هم که شده  اینگونه اخلاق را تار و مار نمی کردیم، که اگر بنیانهای اخلاقی فروریزد چیزی از ادب و فرهنگ باقی نمی ماند و هیچ فردی در امان نخواهد بود.

***

گفتار معصوم (ع):
عرض المؤمن افضل من دمه؛  آبروی مؤمن پربهاتر از خون اوست.
حضرت علی علیه السلام به مالک اشتر: بیشتر از همه از کسی بترس که پیش تو می آید و عیب مردم را بازگو می کند.

رفتارما:
چنانچه کسی در مقابل ما قطره خونی از انسانی بریزد یا بر صورتش سیلی بزند اگر دفاع نکنیم لااقل خشمگین می شویم و محکوم می کنیم، اما اگر فردی در نزد ما نسبت به دوستی یا آشنایی یا انسانی تهمت و غیبت و عیب جویی کند اگر همراهی و تایید نکنیم لااقل گوش جان به سخنانش می سپاریم و او را بر سر ذوق می آوریم!

گفتار پیام آور زیبایی ها:
کار برادر مؤمنت را به نیکوترین وجهش حمل نما، مگر آن که نسبت به خلافش یقین حتمی حاصل کنی… پس تا زمانی که می توانی کار او را حمل به خیر کنی، حق نداری حتی نسبت به کلمه ای که از او شنیده ای سوءظن ببری.

رفتارما:
تا زمانی که بتوانیم احتمال ناپسند و تفسیر پلشتی در خصوص رفتار دیگران بدهیم از آن تعبیر زشت پرهیز نمی کنیم، مگر آن که امکان هیچ گونه برداشت منفی از کار او پیدا نکنیم آنگاه شاید احتمال خیر بدهیم شاید هم سکوت کنیم!

حضرت باقرالعلوم (ع):
نزدیک ترین حالت بنده به کفر آن است که لغزش های مردم را شماره کند.